Zespół

Od lat zajmuje się literaturą staropolską, a właściwie tym, jak literatura staropolska “wystaje z samej siebie” w kierunku epok późniejszych. W 2008 roku zainteresował się zjawiskiem, które określił jako hermeneutykę staropolszczyzny. Jest to taki namysł, który dawny przedmiot czyni częścią współczesności poprzez udział w doświadczeniu badawczym i czytelniczym. To doprowadziło go do zjawiska neosarmatyzmu, które postanowił w pewnym momencie bardziej metodycznie zbadać – stąd niniejszy projekt.

Interesuje się szczególnie teorią interpretacji, teorią i historią dawnej powieści, a także narodzinami nowoczesności w XVIII wieku. Badania prowadził w kraju i za granicą. Jest autorem dwóch książek: Gramatyka romansu. Polski romans barokowy w perspektywie narratologicznej (Toruń 2006) i Od „romansu” do powieści. Studia o polskiej literaturze narracyjnej (druga połowa XVII wieku–pierwsza połowa XIX wieku) (Toruń 2016). Zredagował kilka monograficznych numerów czasopism, między innymi poświęcony tzw. „zwrotowi sarmackiemu” pierwszy numer „Tekstów Drugich” z 2015 roku.

Pracuje w Katedrze Antropologii Literatury i Nowych Mediów w Instytucie Literaturoznawstwa Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Magister, doktorant w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych, Teologicznych i Artystycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Absolwent filologii polskiej, którą również ukończył na tej samej uczelni. W swej pracy magisterskiej, która została uznana za najlepszą pracę literaturoznawczą na Wydziale Humanistycznym UMK, zajmował się neosarmackimi narracjami Jacka Komudy.

Obecnie pracuje nad rozprawą doktorską na temat polskiej prawicowej fantastyki po roku 1973. Uczestnik wielu konferencji naukowych krajowych i zagranicznych, w tym konferencji towarzyszących Dniom Polonistyki Uniwersytetu Wileńskiego (w czasie których przedstawił wyniki swoich prac nad neosarmatyzmem i prawicową fantastyką), a także konferencji „Dookreślanie sarmatyzmu: ponowienie dyskusji sprzed ćwierćwiecza” (podczas której przedstawił badania nad neosarmacką mikronacją – wirtualną Rzeczpospolitą Obojga Narodów). Publikuje również artykuły, wśród których najważniejszy to Moskwa, miasto uległe. Jacka Komudy spojrzenie na Wschód w kontekście neosarmatyzmu i zwrotu topograficznego na przykładzie „Samozwańca”, przedstawiający stosunek wspomnianego neosarmaty do Rosji i Wschodu. Współorganizator konferencji naukowej „Literatura dawna dziś – konteksty, nawiązania, interpretacje” (Toruń, 2024).

Interesuje się szeroko pojętą fantastyką (szczególnie fantasy) oraz wymiarem politycznym tej literatury; literaturą neosarmacką i grami nawiązującymi do kultury szlacheckiej (komputerowymi, RPG, larpami, bitewnymi, karcianymi) oraz przekształceniami literatury i kultury dawnej we współczesnych tekstach. Prywatnie prezes grupy rekonstrukcji historycznej odtwarzającej sylwetki z okresu powstania wielkopolskiego, I wojny światowej, XV wieku i – rzecz jasna – XVII-wiecznej szlachty polskiej.